354
مولای من سلام
هستی، فرستاده خداست. این به زبان عامیانه است که تنها رسولان الهی را فرستاده خدا می‌دانیم اما حقیقت این است که جز خدا فرستنده کیست که چیزی فرستاده او باشد؟ هرچه هست رسول اوست. هرکه هست، فرستاده اله است
او آفریده است و سپس مخلوق را به مقصود خود از آفرینش هدایت نموده، فرق سعادت تا شقاوت در آن است که این فرستاده به ماموریت خود وفادار مانده باشد یا نه. تکلیف جماد و نبات و حیوان که روشن است پس می‌ماند انسان
حضرت جان
هر انسان به امری مامور است و آمر امر خود را به دو طریق ابلاغ نموده، نخست امر به تکوین که تمام هستی است و دیگر امر به تشریع که قواعدی است که مخاطب آن عقل خواهد بود. تا اینجا که توضیح واضحات است اما اصل مساله اینجاست، از کجا بدانیم ماموریتمان چیست؟ از کجا به تردیدمان غلبه کنیم که مبادا این مسیری که می رویم راه است یا بیراه؟
جناب ِ صاحب
مضطر به شماییم. هیچ شاخصی نیست جز شما. انسان ِ کامل، مامور به کل است. ما همگان، جزئی از کل ِشماییم. پس صراط مستقیم، وفق با شماست. اگر در معادله شما صدق کنیم، بجاییم. اگر در معادله شما صدق نکنیم، نابجاییم. اینجاست که شاید پیچیدگی ایمان در عصر غیبت فاش میشود و این مشق جمعه سیصد و پنجاه و چهارم مقارن به ششم محرم و نیمه شهریور نود و هشت بود
یا امان
عصر غیبت، عصر ادراک ولی در حیطه معقولات است. غیبت یعنی دیگر دوره اکتفا به محسوسات سر آمده. نوبت ِ آدمیت به آزمون بزرگتری رسیده و آن تماشای امام، در عقل است. همین چند سطر به ظاهر ساده، صراطی از مو نازکتر و از شمشیر برّان تر است. گذر موقوف به نظر شماست، یا مولا . نظری
فرستاده ,امر ,ِ ,عصر ,معقولات ,پنجاه ,است که ,است و ,معادله شما ,امر به ,را به
درباره این سایت